نوروز امسال و یاد حسین(ع)
نوروز، روز تبدل طبیعت است.کاش هنگامه تبدل ظاهر و باطن آدمی نیز می بود.
به راستی آدمی گوهر یکدانه خلقت است و می تواند بس شگفت و سترگ باشد. آنگاه که قفس هوای نفس بشکند و چشم دل ، به دیدار راز خلقت بازگشاید. اما نه، می تواند شگفت هم نباشد و زبان جز به راستی نچرخاند و دست ، جز به کمک نگشاید و پای ، جز به همرهی ننهد. می تواند انسانی باشد چونانکه آفریده شده،پاک تا بدان پایه که فرشتگانی را مایه حسرت شود.
. . . . . و بهار فصل بیداری خاک است،کاش هنگامه بیداری جان نیز می بود، نوروز رستاخیزی است بی تردید،بی آنکه واژه ای،اسطوره ای و یا تاریخی برآن علتی شود.
این نفس جانبخش نسیم نوروزی است که به اذن خالق آب را فرمان حرکت و گیاه را حکم رشد می دهد تا آب و خاک و هوا موسیقی دل انگیز حیات را در گوش طبیعت ترنم کنند.
و این همه آیتی باشد ما را ، که گرفتار نسیان شده ایم
